De levende godin

Sinds ik zondagmiddag in Nepal aankwam ben ik nu drie dagen in Kathmandu geweest. Natuurlijk weet je van te voren dat je in zo’n stad wat vreemde dingen tegen het lijf loopt, maar een levende godin… Dat had ik toch niet verwacht.

Na aankomst in Kathmandu heb ik de afgelopen dagen vooral gebruikt om door de stad te lopen. Dat alleen al is even wennen. Auto’s, motoren en fietsen rijden officieel links, maar in de praktijk kiezen ze de weg van de minste weerstand: links, rechts, of dwars door het midden. En natuurlijk gaat dat gepaard met een enorme lading getoeter.

Thamel – het toeristenghetto waar mijn hotel staat – ligt op een minuut of 20 door die chaos lopen van Durbar Square, waar het vroegere koninklijk paleis staat. Ik had bij mijn aankomst en op Thamel eigenlijk nog geen schade van de aardbeving gezien, maar had al van andere toeristen gehoord dat de schade toch meer is dan je in eerste instantie ziet. En inderdaad: toen ik er lopend naar Durbar Square op ging letten zag ik regelmatig midden in een rij huizen een opvallende open plek. Het puin is vaak al opgeruimd, maar er zijn duidelijk veel gebouwen ingestort.

De grootste schade zie je echter aan de oude gebouwen op Durbar Square zelf. Hiervan is erg veel ingestort. En van de gebouwen die nog wel staan is veel niet meer toegankelijk wegens instortingsgevaar, of wordt overeind gehouden met steunpilaren. Gelukkig voor zowel mij als voor de Nepalezen blijft er genoeg moois over om een toerist mee te vermaken.

Zonder het te weten bleek ik mijn aankomst erg goed gepland te hebben: het is momenteel namelijk Dashain, een 15-daags festival. Om dit te vieren waren er veel muziek en optochten op Durbar Square. Op de trappen van een ingestorte tempel – in de schaduw, wat met 30 graden toch wel erg fijn was – kon ik hier met twee Australische meiden rustig naar kijken tussen verder bijna alleen Nepalezen.

Hoogtepunt van de optocht was een rijtuig met de levende godin Raj Kumari. Zij is een jong meisje dat afstamt van een bepaald geslacht en wordt gezien als reïncarnatie van Durvan, godin van vernietiging. Dit meisje wordt gekozen door middel van een aantal tests, waarin ze onder andere het offeren van dieren moet bijwonen zonder bang te worden. Als ze is gekozen als godin, mag ze haar vrienden niet meer aanraken en volgt ze geen onderwijs meer – ze is immers een godin, dus alwetend. Ook mogen haar voeten de grond niet raken, dus wordt ze altijd gedragen. Als ze de pubertijd bereikt, wordt de Raj Kumari vervangen en mag ze het gewone leven weer in. In de praktijk is dat alleen niet zo makkelijk: ze is jaren achter qua onderwijs, en na al die tijd zonder zelf te lopen moet ze ook dat opnieuw aanleren.

Het is erg apart om het enthousiasme van de Nepalezen over dit kindje te zien. Midden in die dansende, muziek makende en gillende massa maakte de levende godin zelf overigens een wat bange indruk.

Na drie dagen hier in Kathmandu reis ik nu morgen door naar Besi Sahar, van waar ik het Annapurna Circuit ga volgen. De bus vertrekt op het – in sterk contrast met mijn eerdere ervaringen in Kathmandu – volstrekt goddeloze tijdstip van 06.30 uur, dus vannacht wordt een korte nacht. De volgende blogpost zal ergens vanuit de bergen in het Annapurna massief komen.